لاکچری بازی در آنتن تلویزیون با ماساژور گران قیمت - هاست لینوکس

به گزارش هاست لینوکس، تلویزیون باید در این روز های تلخِ کرونایی، کنار مردم باشد نه اینکه با تبلیغ برخی کالا های لوکس و لاکچری، مخاطب وفادار به رسانه ملّی را ناراحت و آزرده خاطر کند.

به گزارش گروه فرهنگی هاست لینوکس، تلویزیون این روز ها باید بیشتر کنارِ مردم باشد. شاید این روز ها فراموش کرده اند که طیفِ وفادار به آنتن صدا و سیمای جمهوری اسلامی از میان اقشار متوسط و زیر متوسطِ جامعه اند تا عمده متمولین جامعه که توجه شان بیشتر به مدیوم های دیگر است. تلویزیون گردی، علاوه بر مشاهده برنامه ها و بعضاً سریال های ضعیف، ما را متوجه مسئله ای جدّی می کند که بیشتر از توجه به این دسته از مخاطبین، ثروت و سرمایه برای مدیران تلویزیون اهمیت دارد.

زیرا صاحبان سرمایه و مؤسسات تبلیغاتی که برای بازرگانی صدا و سیما، تیزر تبلیغاتی تولید می کنند و نامشان در سایت مربوطه وجود دارد انگار برای مدیران بازرگانی مشخص تکلیف می کنند و هرطور آن ها می گویند باید کالا عرضه شود. مثل اسپانسر هایی که هرکاری می خواهند با آنتنِ جمهوری اسلامی می کنند. روزی تلویزیون را به سمت بخت آزمایی می کشانند، سلبریتی ها را به جای کاربلد های تلویزیون می گمارند. حتی این روز ها پای شان به تولیدِ سریال های تلویزیونی هم باز شده است.

فقدان نظارت بر برنامه ها، سریال ها و آگهی ها به جایی رسیده که تاجران و سرمایه داران برای تلویزیون تصمیم گیری می کنند. مردم از این تبلیغات سرسام آور و اغواگر خسته شده اند و حتی بعضاً در جریان برنامه و سریال مورد علاقه شان آنقدر با تبرّج، تجمل و خودنمایی روبرو می شوند که برخی اوقات قیدِ تماشای تلویزیون را هم می زنند و به سراغِ فضای مجازی، VOD ها و حتی شبکه های ماهواره ای می فرایند؛ چرا که دست اندرکاران ساخت، تولید و مدیریت آگهی های بازرگانی فراموش کرده اند تماشاگر اصلی جعبه جادو، خانواده های ایرانی هستند و هدف تلویزیون جمهوری اسلامی صرفاً پخش تبلیغات آن هم برای اقشاری خاص نیست.

زمانی به میز صبحانه و لوازمِ آشپزخانه، خانه ها، استفاده ابزاری از خانم ها و اغواگری در تبلیغات بازرگانی انتقاد می کردیم و حالا باید به قیمت های گزاف، کالا های غیراولویت دار و صرفاً لاکچری و بعضاً خارجی اعتراض کنیم که چرا باید در این روزگارِ سخت مالی، تبلیغ شوند؟ ماساژوری که خریدِ آن برای خیلی از اقشار جامعه که حقوقشان حداقلی هم نیست و دغدغه معاش خود را دارند اصلاً در اولویت قرار ندارد و در رؤیاهای شان هم به خریدِ چنین کالایی فکر نمی کنند، کالای غیرضروری ای که عموم مردم جامعه نیازی به خرید آن ندارند. ماساژورِ لاکچری که در بازار با قیمت گزاف عرضه می شود و با نگاهی به نشانِ تجاری و اطلاعات داخل وب سایت این کالا، می توان دست یافت که این کالا ایرانی نیست.

در اینجا این سؤال پیش می آید که در این شرایط و اوضاع مالی نابسامان چه لزومی دارد چنین تبلیغات و آگهی هایی از رسانه ملّی پخش شود. فروشگاه ها و کالا هایی که هر روز جای شان در آنتنِ جمهوری اسلامی بازتر می شود و پدرِ خانواده به هنگام تماشای آن ها فقط تأسف می خورد.

باید پرسید تبلیغ کالا های لوکس و لاکچری که اغلب تولید کشور خودمان هم نیست و ترغیب مخاطب برای خرید آن ها چه فایده ای برای مردمی دارد که در شرایط سخت مالی حتی توان خرید کالا های ضروری خود را هم ندارند و حتی اگر کشور ما در شرایط تحریم هم قرار نداشت آیا تبلیغ تجمل گرایی از اهداف تلویزیون در یک کشور اسلامی است؟

بی شک تمام ابزار ها در یک جامعه اسلامی باید در خدمت تربیت و آموزش و پرورش انسان و نسل فردا باشد و اینکه چطور انسان هایی خودساخته، ارزشمند، مؤمن و پیروز باشیم و چگونه از مهارت های فردی خود برای کسب روزی حلال، زمین گیر کردن معضلات و ساختن جامعه ای بهتر بهره ببریم، باید بیش از این در رادیو و تلویزیون آموزش داده شود.

بی تردید نشان دادن خانواده ای یکپارچه که اعضای آن یکدیگر را درک می کنند و برای حل مسائل هم آستین همت بالا می زنند؛ تبلیغ خانه ای که شاید با تجملات تزیین نشده باشد، اما اعضایی متحد، بامحبت و غیور دارد که هر یک از جایگاهی ویژه برخوردارند و در هر سن و سالی ارزشمند و محترم هستند؛ نشان دادن خانواده به عنوان جامعه ای کوچک که اعضای آن با توکل به ذات اقدس الهی و اتکا به توان علمی و عملی خود با هم همفکری و همکاری می کنند و برای خود و دیگران مفید و مؤثر هستند و الگوسازی و ابلاغ این پیام که ما می توانیم و به یاری خدا پیروز خواهیم شد، از اهداف صداوسیما در کشور جمهوری اسلامی ایران است.

با اینکه شاهد هستیم تلویزیونی ها خودشان بعضاً به لاکچری بازی در ساخت سریال های خانگی انتقاد دارند، اما انگار سازندگان آگهی ها و مدیران مربوطه اش در جایی غیر از ایران زندگی می کنند. چرا باید تریبون اصلی انقلاب اسلامی مدام زندگی لوکس را تبلیغ کند و نوع خاصی از زندگی مرفه و آدم های سرخوشی را که مشغول خوردن و آشامیدن جلوی دوربین اند، نشان دهد؟ آیا سبک زندگی ایرانی - اسلامی اینچنین است؟

مسبب اصلی گسترش فرایند سرمایه سالاری و لاکچری بازی، فضای غیرقابل کنترل برخی صاحبان کالا و مؤسسات تبلیغاتی هستند که فقط به کسب درآمد و میزان سود خودشان می اندیشند. از طرفی تلویزیون در این سال ها نتوانسته اسپانسر ها و حامیان مالی اش را درست هدایت کند. همچنین دست اندرکاران بخش بازرگانی صدا و سیما هم هیچ وقت حاضر نبوده اند درباره پشت پرده ها و سبکِ زندگی غلطی که به واسطه تولید و پخش تبلیغات تلویزیونی برای مردم ساخته اند، صحبت کنند. ما برای بررسی این سوء مدیریت ها بار ها با مدیران صداوسیما به خصوص رئیس بخش بازرگانی تماس گرفته ایم که یا خودش نمی خواهد اظهارنظری کند یا اجازه صحبت کردن، ندارد.

باید برای مخاطب، منتقدین و رسانه ای ها روشن شود که آنتن فروشی به چه قیمتی است؟ چه کسانی از این فضای آشوب زده مدیریتی، منفعت می برند؟ چرا تاجران و صاحبان سرمایه، آگهی های لاکچری و مفرح را به تلویزیون تحمیل می کنند و از ساختار فرهنگ تبلیغی ایرانی و اسلامی برخوردار نیستند؟ آیا کسی بر مؤسسات تبلیغی زیرمجموعه بازرگانی صدا و سیما نظارت می کند؟ چرا کسی آن ها را نمی شناسد و همیشه پنهانی کارهایشان را جلو می برند؟ مگر آقای مهدوی مهر مسئولیت بازرگانی صدا و سیما را به عهده ندارد، پس چرا نمی خواهد یا شاید حق ندارد مثل خیلی از مسئولین و مدیران دیگر در رسانه ملّی جوابگوی رسانه ای ها باشد.

ناظرین مثلِ غفلت در برنامه های زنده و تولیدی باید جوابگوی مسائلِ آگهی های بازرگانی هم باشند. چون گفته می شود آگهی های تبلیغاتی هم مثل سریال و برنامه تولیدی قبل از پخش کنترل می شوند، اما اینکه چرا این قدر ضعیف و مسئله دارند سؤالی است که بسیاری از مدیران بازرگانی تلویزیون دارند و تا به امروز هم پاسخی به این ابهامات و شائبه ها داده نشده است. انگار ناظران با آگهی های بازرگانی کاری ندارند یا بازرگانی صدا و سیما در جغرافیایی دیگر سِیر می کند؟!

شاید نمی دانند که اینجا رسانه ملّی است و جای رفتارِ کاسب کارانه و تجارت و منفعت طلبی به هر قیمتی نیست. هر رفتارِ تلویزیون چه در عرصه برنامه سازی و سریال سازی و چه تبلیغِ کالا های لوکس، خارجی و لاکچری به مثابه الگوسازی و فرهنگسازی است و با این نوع رفتار، خیلی زود سبک زندگی جامعه مان، به سمت غرب گرایی می رود. همان طور که در بخش هایی از جامعه خصوصاً در طیف های متموّل جامعه دیگر خبری از سبک زندگی ایرانی و اسلامی نیست. متأسفانه این رویه تبلیغی در تلویزیون نشان می دهد مدیران نقطه توجه شان به همان طیفی است که از اساس با تماشای تلویزیونِ ایران بیگانه اند.